قلعه نویی، تیم ملی و 3 ابهام کلیدی - فروشگاه های میهن

اینطور که از شواهد برمی آید، دوران مربیان خارجی در تیم ملی فوتبال ایران به سر آمده و عن قریب است که برای نخستین بار در دهه 90، این نیمکت به مربیان بومی و داخلی سپرده گردد.

به گزارش آی اسپورت، مخصوصا وقتی با مارک ویلموتس یک قرارداد خراب بسته شد و خود این مربی هم انگیزه و توان کافی را برای کار و اثرگذاری نشان نداد، بهانه لازم برای بازگشت به عقب جور شد. شبیه اینکه اگر یک بار گوشت فاسد خوردی و مریض شدی، کلا روی به گیاهخواری بیاوری! به هر تقدیر در عصر گیاهخواری جدید، برآورد ها حاکی از آن است که از بین علی دایی و امیر قلعه نویی یک نفر سرمربی تیم ملی خواهد شد. اصلا کاری به عیار کیفی و فنی نداریم؛ اما وضع دایی کم کم دارد عجیب می گردد.

او از ابتدای فصل تیم نداشته و به موازات این داستان، شایعه ممنوع الکاری اش هم مطرح بوده است. الان هم هر چه پیشنهاد حول و حوش دایی مطرح می گردد، پس از مدتی از بین می رود.

امیدواریم داستان خاصی وسط نباشد، اما در هر صورت می گویند فعلا شانس امیر قلعه نویی برای سرمربیگری تیم ملی بیش از دیگران شده؛ گزینه ای بحث برانگیز که خودش هم به گواه مصاحبه یک ماه قبلش دیگر تصور نمی کرد نوبت را به او بدهند، اما حالا در آستانه رسیدن به این صندلی قرار گرفته است. فارغ از مسائل فنی، در خصوص حضور احتمالی امیر در تیم ملی، ابهامات و سؤالات زیادی وجود دارد که اینجا 3 تا از مهم ترین آنها را مرور می کنیم.

تیم ملی نیازمند چهره ملی

نخستین ابهام در خصوص حضور قلعه نویی در تیم ملی این است که آیا کاراکتر او برای قرار دریافت در این پست به اندازه کافی ملی هست؟ آیا امیر هم اکنون مقبولیت فراگیر و سراسری دارد؟ زمانی که برانکو بیشترین شانس را برای تصاحب این سمت داشت، علی پروین در مخالفت با انتخاب پروفسور گفت: استقلالی ها از او خوش شان نمی آید. البته که با استدلال سلطان موافق نیستیم و قصد تکرار آن را نداریم، اما قصه قلعه نویی فرق می نماید.

یادمان نمی آید در این سال ها در هیچ ورزشگاهی به برانکو توهین شده باشد، اما در همین مدت قلعه نویی پا به هر شهر و استادیومی که گذاشته با شعارهای گسترده انتقادی روبرو شده است. مگر او قرار نیست سرمربی تیم اول همین ملت باشد؟ هم اکنون شاید تنها شهر امن برای قلعه نویی اصفهان باشد که انتخاب او برای تیم ملی، همین یک سنگر را هم خراب می نماید.

به هر حال امیر سرمربی سپاهان است و با این تیم شانس بالایی برای قهرمانی در لیگ برتر دارد. طبیعی است که دریافت او از سپاهان در نیمه راه باعث واکنش شدید و منفی طرفداران گردد. نیازی به یادآوری نیست که تیم ملی 2 بازی رسمی در فروردین دارد و این مقطع درست همزمان با اوج حساسیت در مسابقات لیگ است.

آماده برای یک دهه غرولند

از دفعه قبلی که امیر قلعه نویی سرمربی تیم ملی شد، حدود 12سال می گذرد. آن موقع فدراسیون فوتبال ایران رئیس نداشت و امورات جاری توسط کمیته انتقالی اداره می شد. الان 12سال است امیر لابه لای همه مصاحبه های تکراری اش، به آن داستان هم اشاره می نماید و لااقل هفته ای یک بار یاد مردم می آورد که: دوره ای که من سرمربی تیم ملی شدم، حتی فدراسیون هم نداشتیم و همه چیز روی هوا بود. حالا هم ظاهرا قرار است او را درست در شرایطی مشابه روی این نیمکت بنشانند.

اگرچه ته دل قلعه نویی برای دریافت این پست غنج می رود، اما اگر انتخاب نهایی تان اوست، باید آماده باشید حداقل تا 12سال دیگر بر سرتان منت بگذارد که با وجود بلاتکلیفی فدراسیون لطف نموده و این مسئولیت را پذیرفته است. طبیعتا هر نتیجه ای هم که در این بین به دست بیاید، با توجه به شرایط از سر ما هم زیاد خواهد بود!

مسئله مهم اخلاق

موقع بذل و بخشش مناصب ملی، مسئله اخلاق حرفه ای و اجتماعی هم اهمیت بسیار زیادی دارد. این موضوع در دنیای فوتبال آنقدر مهم است که گلن هادل، سرمربی اسبق تیم ملی انگلستان تنها 24ساعت بعد از یک اظهارنظر زشت در خصوص افراد معلول، از کار برکنار شد.

اگرچه در ایران معمولا این پرنسیپ ها برای کسی مهم نیست، اما تکلیف رسانه این است که حداقل یادآوری و پیگیری کند. بنابراین یادآوری می کنیم جناب قلعه نویی، سرمربی محترم سپاهان سوم آبان در نشست خبری بعد از بازی با سایپا الفاظ بسیار زشتی علیه مخالفانش به زبان آورد که نه تنها در تلویزیون سانسور شد، بلکه بسیاری از سایت ها، خبرگزاری ها و مطبوعات هم از انتشار کامل آن شرم کردند.

مجموعه فدراسیون فوتبال در آن موقع واکنشی به موضوع نشان نداد، اما کمیته اخلاق فدراسیون با چند هفته تأخیر صرفا تحت فشار رسانه ها سرمربی سپاهان را احضار کرد، اما هنوز نتیجه تحقیقات روشن نشده است! الان 85روز از آن مصاحبه تاریخی گذشته، اما همچنان خبری از برخورد نیست که نیست.

حالا تنبیه و مجازات به کنار؛ ارتقای مجدد امیرخان به سرمربیگری تیم ملی مملکت را کجای دل مان بگذاریم؟